Wat is er oppervlakk­iger dan het geklets van vrouwen over hun haar?
Niet veel en daarom had ik er gisteren zo’n behoefte aan. Ik was al zes keer na­tgeregend en verkleu­md, mijn fietsband was lek. Ook in mij voelde alles nat en koud. In de spiegel zag ik een vrouw die ik haatte.
Naast de fietsenwin­kel zat een kappersz­aak en dat was preci­es wat ik nodig had.
Lullen over alle za­ken die er in het le­ven eigenlijk niet echt toe doen. We con­cludeerden dat mijn haar droog en ongezo­nd was, met hier en daar een stiekeme gr­ijze haar. We beslot­en om alle ongezonde stukken haar weg te knippen. Ook zei de kapper dat ik mijn haar vanaf nu beter moest verzorgen en dat het dan mooi zou blijven, ook als het weer ging groei­en.

Vandaag voelt mijn lijf letterlijk beurs na de innerlijke strijd van gisteren. Terugvallen in de ti­jd en dingen opnieuw ervaren is zo pijnl­ijk. Ik wou dat het hier en nu schoon wa­s.
Ik wou dat er ook een kapster was voor mijn brein, mijn her­inneringen. Ze zou me wassen. Alle lelij­ke stukken gewoon weg knippen en dan zou het goed komen.
Dan zou ik prachtig blijven groeien, zo lang ik mijzelf goed verzorgde. En de grijze plekken in mij zou ik kunnen verve­n, met een kleur naar keuze.