Wat is er oppervlakkiger dan het geklets van vrouwen over hun haar?
Niet veel en daarom had ik er gisteren zo’n behoefte aan. Ik was al zes keer natgeregend en verkleumd, mijn fietsband was lek. Ook in mij voelde alles nat en koud. In de spiegel zag ik een vrouw die ik haatte.
Naast de fietsenwinkel zat een kapperszaak en dat was precies wat ik nodig had.
Lullen over alle zaken die er in het leven eigenlijk niet echt toe doen. We concludeerden dat mijn haar droog en ongezond was, met hier en daar een stiekeme grijze haar. We besloten om alle ongezonde stukken haar weg te knippen. Ook zei de kapper dat ik mijn haar vanaf nu beter moest verzorgen en dat het dan mooi zou blijven, ook als het weer ging groeien.
Vandaag voelt mijn lijf letterlijk beurs na de innerlijke strijd van gisteren. Terugvallen in de tijd en dingen opnieuw ervaren is zo pijnlijk. Ik wou dat het hier en nu schoon was.
Ik wou dat er ook een kapster was voor mijn brein, mijn herinneringen. Ze zou me wassen. Alle lelijke stukken gewoon weg knippen en dan zou het goed komen.
Dan zou ik prachtig blijven groeien, zo lang ik mijzelf goed verzorgde. En de grijze plekken in mij zou ik kunnen verven, met een kleur naar keuze.